Van bokser naar vitaliteitscoach op wielen

Op zijn veertiende begon Daniël met boksen. Na een ruim jaar besloot hij, in overleg met zijn trainer, te gaan trainen voor zijn eerste wedstrijd. Zijn allereerste partij was in 2009. In zijn tweede wedstrijd vocht hij tegen een jongen uit een zwaardere gewichtsklasse, omdat zijn oorspronkelijke tegenstander had afgezegd. Tegen alle verwachtingen in won Daniël! Dat bracht hem bij de Nederlandse kampioenschappen voor zijn derde wedstrijd, waar hij in 2010 kampioen van Nederland werd.

Elke dag was Daniël met zijn topsport bezig, totdat hij een ongeluk kreeg. Hierdoor kwam hij in een rolstoel terecht, wat zijn leven radicaal veranderde. Alles wat hij graag deed en waar hij goed in was, kon ineens niet meer. Dat maakte hem onzeker en was slecht voor zijn zelfvertrouwen.

Een van de diagnoses die Daniël na zijn ongeluk kreeg, was een dwarslaesie. “Ik heb eerst drie maanden in het ziekenhuis gelegen, waarvan vijf comateuze weken. Daarna heb ik negen maanden gerevalideerd in een revalidatiecentrum. Na ongeveer drie maanden revalideren kreeg ik een fysieke burn-out, waardoor ik een week bedrust moest houden. Mijn dwarslaesie bleek incompleet te zijn. De arts zei dat ik nooit meer zou kunnen lopen, maar ik vertrok lopend – met een rollator – naar huis”, vertelt Daniël.

De begeleiding die hij kreeg in het revalidatiecentrum, was summier. Daniël werd begeleid volgens een vast programma, waarin veel miste. Het traject was vooral gericht op wat hij niet meer kon.

Zijn overtuiging dat hij weer zou lopen, werd door de artsen niet gedeeld. Daardoor kreeg Daniël niet de begeleiding en hulp die hij nodig had. “Het klopte niet voor mijn gevoel. Ik werd in mijn herstel totaal niet uitgedaagd, maar de sporter in mij wist dat er meer in zat. Mijn lichaam was zware fysieke inspanning gewend”, voegt Daniël toe.

Het gaf hem veel onrust dat hij zijn sport niet meer kon beoefenen. Na die week bedrust heeft hij zich ingeschreven bij een fitnessclub, waar hij onder begeleiding aan de slag ging. Dat bracht hem eindelijk verder in zijn revalidatieproces. Na zes maanden vertrok hij uit het revalidatiecentrum, maar kwam hij nog drie maanden regelmatig terug voor een dagbehandeling. Daarna heeft hij thuis zijn eigen trainingsregime opgesteld. Hij trainde een keer per week bij de fysio, vier keer per week deed hij zelfstandig aan krachttraining en hij startte met zwemmen, een keer per week.

Inmiddels is Daniël zo’n twaalf jaar roller. Nog steeds droomt hij soms dat hij loopt, rent en springt. Wanneer hij wakker wordt, ziet hij letterlijk de realiteit: zijn rolstoel. Het gemis van het boksen blijft, maar hij wilde graag verder met zijn leven. Na zijn revalidatie was hij echt toe aan een nieuwe uitdaging. En toen kwam er iets heel leuks op zijn pad, waarin hij zijn passie voor sport terugvond.

Een jaar na zijn revalidatie sprak Daniël een ergotherapeut van het revalidatiecentrum, waar hij eerder zijn revalidatie startte. Tot zijn verbazing werd er nog steeds over hem gesproken, terwijl hij er al tijden niet meer kwam. Hij hoorde dat de therapeuten Daniël vaak als voorbeeld namen. Nieuwsgierig geworden ging hij binnen de kortste keren weer langs bij het centrum.

“Ik werd uitgenodigd om te komen spreken als motivational speaker. Elke zes maanden kwam ik in het centrum om mijn verhaal te vertellen en anderen te motiveren. Waar ik zelf soms nog moeite had met bijvoorbeeld hulp vragen, ging het helpen van lotgenoten mij goed af. Het gaf mij een hoop voldoening om mensen op deze manier te mogen helpen”, zegt Daniël.

Van het één kwam het ander en Daniël was zijn passie voor sport uiteraard nog niet vergeten. Hij startte met een opleiding tot vitaliteitscoach en rolde zo de sportwereld weer in. “Juist omdat mijn revalidatie stagneerde, zag ik een kans om mensen met hetzelfde probleem te helpen. Ik wil mensen helpen door een doel op maat te stellen: een doel dat passend is bij de persoon en de beperking”, zegt Daniël.

Als reactie van zijn cliënten krijgt hij wel te horen dat hij hen extra motiveert, omdat hij zelf een roller is. Het is zijn droom om ooit zelf een revalidatiecentrum op te starten, voor het moment dat de reguliere revalidatie is afgerond. “Het begint pas als mensen weer terug de maatschappij ingaan en het zelf moeten doen. Ik zou graag een centrum starten waar alle zorg in-house is, inclusief therapie en dagbehandeling”, zegt Daniël.

Het boksen heeft Daniël nog een tijdje geprobeerd. Uiteindelijk beviel het aangepast boksen hem niet. Hij heeft nog overwogen om bokstrainingen te geven vanuit zijn rolstoel, maar ergens was dat voor hem te pijnlijk. Dat bracht te veel herinneringen terug. “Ik heb een leven voor en na mijn ongeluk”, zegt Daniël.

Het boksen heeft hij nu achter zich gelaten. Momenteel heeft Daniël zelf een blessure en doet hij het iets rustiger aan, maar dat ziet hij als een gedwongen pauze. “Het werk als vitaliteitscoach dat ik nu mag doen, is heel waardevol. Ik draag bij aan iemand zijn of haar herstel”, zegt Daniël. Zijn doel is om mensen een ander perspectief te geven in hun herstel en hun leven als roller.