Funda Müjde: De lamme en de blinde op weg naar de zieke (2)

Eerder schreef Funda over haar zieke vader in Adana, in het zuidoosten van Turkije. Ondanks corona en de lange reis besluiten Funda en haar man naar haar vader toe te gaan. Begin september, op haar verjaardag, reizen ze per auto af.

Onze eerste stop is in Duitsland. Na het inchecken gaan we de stad in. Het is zacht weer. De mensen op straat en op terrasjes zijn uitgelaten. Of lijkt het maar zo? Ik wijt het aan corona. Misschien heb ik zelf wel te lang binnen gezeten. De keren dat ik sinds de lockdown met mijn vriendinnen uit eten ben geweest kan ik op één hand tellen.
We wandelen door de stad en kijken ondertussen waar we kunnen eten. Het leukste terras blijkt te horen bij een Turkse eetgelegenheid. Het publiek is zeer divers. Er wordt ook alcohol geschonken, maar wij proosten op mijn verjaardag met alcoholvrij bier en genieten intens.

De volgende dag rijden we Duitsland uit. Bij de grens in Oostenrijk vragen ze vanwege de coronamaatregelen naar onze reisbestemming. Reizigers op doorreis mogen gewoon doorrijden. En zo rijden wij een paar uur later ook Slovenië weer uit, door naar het hotel in Kroatië dat ik die dag vanuit de auto geregeld heb. Het eerste hotel regel ik vanuit huis, maar de rest via de smartphone onderweg. Ik word steeds bedrevener in het vinden van betaalbare en toegankelijke hotels. Om geen verrassingen met ontoegankelijkheid te krijgen bel ik de hotels na.

Dat de betaalbare hotels met “toegankelijke” kamers geen echte aanpassingen voor rolstoelers hebben, zoals een aangepaste douche en toilet, verrast ons al lang niet meer. Voor dit soort badkamers vragen we een plastic (tuin)stoel, waarop ik zittend kan douchen. In Servië en Bulgarije hebben badkamers vaak een extra waterafvoerputje (buiten de douchecel), net als in Turkije. Heel handig wanneer ik een te hoge of te krappe douchecabine niet in kan. Dan neem ik de doucheslang, als die niet vastzit én lang genoeg is, en douche ik voorzichtig op de toiletpot. Voor het geval dat niet kan, heb ik altijd een grote waterfles bij me. Dan kan ik zelf water over mijn lijf gieten.

Reizen op deze manier doet me aan mijn jeugd denken, toen wij met onze ouders in een busje op familiebezoek gingen. Eén of twee dagen voor vertrek begon mijn moeder met de voorbereidingen om börek (gevulde deegbroodjes met feta of gehakt) en köftes (gekruide gehaktballetjes) te maken. Verder zorgde ze ook altijd voor gekookte eieren, brood, groente en fruit. Mijn moeder wist precies wat onderweg lang houdbaar was.

Het verschil tussen toen en nu is dat mijn man en ik navigatie hebben en dat er tolwegen zijn die snel en rechtstreeks naar ons doel leiden. Om iets van die prachtige doorreislanden te zien moet je van de tolweg af. Maar niet deze reis, want we hebben een dringend doel: mijn zieke vader bezoeken. Vanaf de Turkse grens moeten we nog zo’n 1000 kilometer doorrijden om in Adana, mijn geboorteplaats, te komen.

Drie dagen later rijden we rond middernacht eindelijk Turkije binnen. Vlak over de grens blijkt het vinden van een hotel moeilijker dan ik had gedacht. Het toerismeseizoen loopt op zijn einde loopt en bij de grens is het sowieso minder toeristisch. We zijn bekaf. Wat zullen we doen: doorzoeken naar een betaalbaar en geschikt hotel of doorrijden?

Ondanks zijn vermoeidheid hakt mijn lief de knoop door en besluit door te rijden. We willen de ochtendspits van Istanbul koste wat het kost vermijden. Ik vind het ongelofelijk stoer van hem, ook al ‘rijd’ en navigeer ik sinds Nederland elke kilometer mee. We kunnen in het appartement van mijn zus logeren. Het is al licht als we bij het compound met 24-uursreceptie aankomen.

De auto moeten we in de garage parkeren. Voor ons betekent dit twee parkeerlagen afdalen door kronkelende, ondergrondse parkeertunnels. Doodvermoeid parkeren we de auto in het juiste parkeervak, laden alle bagage uit en houden de sleutelkaart voor het oog. Wat we ook proberen: er verschijnt steeds een grote rode X op het scherm. Uiteindelijk geven we het op.

Wat nu?! Ik spreek Turks, maar kan niet even naar de receptie ‘rennen’ of door die steile tunnels omhoog rollen. Bovendien is de bestrating buiten (met een soort kinderkopjes) net zo steil en kronkelig.
Mijn man spreekt geen Turks, dus die optie vervalt sowieso. Maar als hij bij de spullen blijft en ik met de auto op en neer ga? Ineens merk ik dat mijn lief noch alleen achter wil blijven, noch alleen naar de receptie wil gaan om hulp te halen. Helemaal kapot laden we alles weer in en rijden samen in de auto naar de receptie. De man vraagt of hij met ons mee kan rijden, maar de achterbank van de auto zit vol met bagage. Dus hij moet lopen. Wij rijden in de auto stapvoets achter hem aan.

De receptionist maakt de hoofdingang van de flat met zijn sleutels open. Wij checken onze kaart. Hier werkt het wel. Dan gaat hij mee met ons naar de garage op -2. Daar merken we tot onze grote schrik dat wij voor een verkeerde deur hebben gestaan. Oeps! We hebben het schaamrood op de kaken en zijn tegelijk opgelucht dat onze kaart het gewoon doet.
De man helpt mijn lief met de bagage en gaat mee tot het appartement. Om zeker te zijn dat we binnenkomen – en misschien ook wel om te checken of wij echt zijn wie we beweren te zijn. Ik bedank hem en geef hem fooi die hij pas na flink aandringen aanneemt.

Eindelijk kunnen we naar bed! Moe, maar tevreden val ik in slaap. Acht, negen landsgrenzen passeren geeft altijd meer spanning dan ik van te voren besef. Maar nu eerst rusten in Istanbul.

Wordt vervolgd…

Lees ook:
- Funda Müjde: De lamme en de blinde op weg naar de zieke (1)
- Funda Müjde: De lamme en de blinde op weg naar de zieke (slot)