Heb jij een tip voor de redactie?
Of een nieuwtje?
Column Jochem: Parttime roller - waar hoor ik bij?
Jochem Verdonk
Een tijd geleden raakte ik in een interessant gesprek verzeild. Iemand vertelde me dat parttime rollers zich vaak een soort “faker” voelen als ze onder fulltime rollers zijn, omdat parttime rollers ook nog kunnen lopen. Natuurlijk kreeg ik de vraag hoe ik dat ervaar. Daar moest ik even over nadenken…
Ik moet bekennen dat ik hier nooit eerder over nagedacht had. Mijn vrienden reageren erg goed en nemen mijn beperkingen heel serieus. Ik merk geen verschil tussen de reacties van rollende vrienden en lopende vrienden. Ze hebben allemaal begrip voor mijn situatie en daarmee ben ik een gezegend mens.
Onder rollers
Maar hoe het is om onder andere rollers te zijn, weet ik eigenlijk niet. Want ik kom zelden tot nooit op plaatsen waar veel rollers bij elkaar komen. Mijn beperking is dermate groot dat mijn leven zich voornamelijk in mijn eigen woning afspeelt. Af en toe bezoek ik familie of vrienden. Maar voor dingen als een hobbyclub, een muziekvereniging of (rolstoel)sport ben ik veel te ziek. Dat zit er niet meer in. Dus ik zou niet weten waar ik andere rollers zou moeten tegenkomen!
Rolstoelbasketbal: tot mijn verbazing kwam bijna iedereen lopend binnen.
Omdat ik rolstoelbasketbal heel graag een keer wilde uitproberen, ben ik twee keer gaan kijken. Daar zijn natuurlijk wel veel rollers. Tot mijn verbazing kwam bijna iedereen lopend binnen en de rest stond na de training op om over te stappen naar hun dagelijkse rolstoel. Dus hier viel ik als parttime roller totaal niet op!
Overigens liepen sommigen zodanig moeizaam dat ik me stilletjes afvroeg of het lopen de energie wel waard was. Soms vergeet ik wel eens hoeveel energie gezonde mensen hebben en hoe “kwistig” ze dus kunnen zijn.
Onder lopers
Toen ik hier nog verder over nadacht, realiseerde ik me dat ik soms juist onder lopers een drempel ervaar om op te staan. Bijvoorbeeld in een winkel of op straat. Als roller val ik op en soms ben ik even klaar met “anders” zijn. Dan heb ik er geen zin in om alsnog bekijks te trekken door op te staan, bijvoorbeeld om iets van een hoog schap te pakken.
Als roller val ik op en soms ben ik even klaar met “anders” zijn.
Het algemene beeld bij lopers is toch dat je als roller niet kunt lopen. Als je als roller dan opeens opstaat, krijg ik het idee dat omstanders zich dan afvragen waar ik mijn rolstoel voor nodig heb. Mogelijk is dat pure projectie van mijn eigen onzekerheid. Want hoewel ik heel goed weet dat ik mijn rolstoel nodig heb, zit er soms toch een naar stemmetje in mij dat zegt dat ik het allemaal groter maak dan het is.
“Zo erg is het toch allemaal niet? Ik kan toch best dat stukje lopen!?” Het lastige van mijn beperkingen vind ik dat ik dat stukje inderdaad kan lopen, want de klap komt pas later. Als ik een eind loop, lig ik de rest van de dag op mijn bank, te uitgeput om ‘s avonds nog te kunnen koken. Soms komt de klap pas één of twee dagen later en moet ik bijvoorbeeld een bed-dag inlassen.
Mijn idee over het algemene beeld blijkt toch wel te kloppen. Ik had eens een taxichauffeur die zo direct was om de verbazing te uiten toen ik een keer uit mijn rolstoel opstond. “Dat zie je niet vaak!” was het commentaar. Ook is mij wel gevraagd wat mijn handicap is, want een loper met een rolstoel had deze tweede chauffeur nog niet eerder gezien. Deze chauffers zien dagelijks vele rollers, dus hebben waarschijnlijk meer ervaring met rollers dan ikzelf!
Verwarrend
Alles bij elkaar vind ik het wel verwarrend. Soms zijn mensen heel verbaasd als je als roller kunt opstaan. (“Oh, je kunt wel lopen. Waarom heb je dan een rolstoel?“) Andere keren zijn mensen juist heel verbaasd als je als roller níet kunt opstaan. (“Mijn tante zit ook in een rolstoel, maar zij loopt die treden altijd zelf op.”)
Ik heb mezelf aangeleerd om duidelijk te zijn en expliciet te vertellen wat ik nodig heb.
Overigens wisselt dat bij mij. Soms laat ik de klep van de bus uitklappen, zodat ik naar binnen kan rollen. Andere dagen stap ik even uit en loop ik zelf met mijn rolstoel naar binnen. Dat hangt af van hoeveel energie ik die dag heb. Maar ook van andere factoren, zoals wel of niet afhankelijk willen zijn, ongeduld of “het klimaat van de kleiperen” zoals mijn oma zou zeggen. Soms kost het wachten tot de chauffeur komt en de plank omlaag doet – en dus ook het korte gesprekje dat ik moet hebben – me meer dan even opstaan en zelf naar binnen lopen.
Wat vind jij?
Ik ben wel benieuwd hoe anderen dit ervaren: hoe gaan andere parttime rollers hiermee om? En hoe kijken fulltime rollers er tegenaan? Laat hieronder reactie achter (wel eerst even inloggen).