Heb jij een tip voor de redactie?
Of een nieuwtje?
Column Burugo: Gestrikt
Ik ben boos! (Alweer? Alweer, ja!) Om mijn verontwaardiging te kunnen schetsen moet ik u eerst even lastig vallen met een alinea pure zelfverheerlijking. U kunt deze eventueel overslaan. Het betreft het cursief gedrukte gedeelte.
Ik heb in mijn rolstoel al mijn kozijnen en deuren geschilderd. Ik heb een hardhouten terras van vier bij zes meter aangelegd achter mijn huis. Ik trek mijn eigen caravan (met de auto, hoor) en koppel hem aan of af, zet hem op zijn plek en monteer de voortent.
Ik ploeg kilometers door de sneeuw met een zelfgemaakte rolstoel-sneeuwschuiver. Ik kan stofzuigen, gitaar, saxofoon en piano spelen (maar de stofzuiger klinkt toch het beste), en een hotelschakeling voor de verlichting monteren. Ik kan de vuilniszakken buiten zetten en de hond uit laten. Ik kan de vloer dweilen (want ik ben niet vies van een beetje schoonmaken), verplaats indien nodig het bankstel. Ik kan twee uur aan een stuk rollen met een gemiddelde snelheid van 8,7 km per uur (windje mee).
Ik hang spiegels, klokken en schilderijen aan uw muur, mits niet hoger dan1,47 meter boven vloerpeil. Ik kan zittend mijn kleding aan of uittrekken en balancerend op mijn achterwielen een trappetje nemen (uitsluitend naar beneden, maar dat zien we dan wel weer). Ik kan de rolstoelvariant van een dubbele Rittberger, gevolgd door een driedubbele axel. Ik verschoon de bedden in een mum van tijd, nou vooruit, anderhalve mum dan. Ik kan darten als Max Verstappen en autoracen als Michael van Gerwen.
Méns, ik kan zo veel…
Gisteren sprak een vriendelijke dame mij aan op straat: “Mag ik iets vragen?” en zonder het antwoord af te wachten: “Misschien raar, hoor. Maar ik vroeg mij af: maak jij zelf jouw schoenveters vast?”
“Inderdaad een rare vraag. En dat gaat u helemaal niets aan,“ wilde ik antwoorden, maar na mijn “inderdaad” viel zij mij al in de rede.
“Doe je dat zelf? Wat knap!”
BURUGO