Opkomen voor de rechten van mensen met een beperking

De 28-jarige Susanne Boes is sinds kort ambassadrice van het VN-verdrag Handicap via de Coalitie voor Inclusie. Ze is nu zo’n zeven maanden actief als ambassadrice en zowel zichtbaar op sociale media als buiten op straat.

Voorheen durfde Susanne zichzelf online niet te laten zien. Het is een lang proces voor haar geweest voordat ze hieraan toe was. “Ik doe het voor erkenning, herkenning en begrip. Dat laatste heb ik lange tijd gemist. Ik hoop dat we hiermee verandering kunnen doorvoeren in de ontoegankelijke maatschappij waarin wij leven”, zegt Susanne. Het helpen van andere mensen met een beperking helpt haarzelf ook door een acceptatieproces heen te komen. “Ik help mensen graag vooruit door tips en advies te geven, wanneer men daarom vraagt. Als ik één persoon kan helpen, dan is mijn doel al behaald”, voegt ze toe.

Ze krijgt regelmatig via sociale media reacties van mensen die aangeven dat Susanne hen inspireert en motiveert. “Als ambassadeur probeer ik mijn steentje bij te dragen, door middel van zichtbaarheid, online en offline. Wanneer ik daar positieve reacties op krijg, word ik daar oprecht blij van”, vertelt Susanne.

“Door ontoegankelijkheid voelen mensen met een beperking zich minder welkom. Dat zou niet zo mogen zijn. Het is een mensenrecht om zelfstandig aan de samenleving deel te kunnen nemen. Helaas blijkt in de praktijk dat wij in Nederland nog niet zover zijn. Ik zet mij vooral in voor mensen met een lichamelijke beperking, en dan voornamelijk rollers”, vertelt Susanne. Dit doet zij door de straat op te gaan en mensen te confronteren met de ontoegankelijkheid en hun soms ontoegankelijke gedrag.

Een actief persoon benaderde Susanne vanwege haar video’s op YouTube. Na meerdere gesprekken heeft Susanne zich aangesloten als ambassadrice van het VN-verdrag Handicap. Middels bijeenkomsten is zij actief bij de organisatie. Susanne komt vaak situaties tegen die volgens haar echt niet kunnen. “Ik spreek regelmatig mensen aan die parkeren op een invalidenparkeerplaats, terwijl ze geen beperking hebben. Het vervelende is dat zij dit doen om bijvoorbeeld dichter bij de school van de kinderen te kunnen parkeren. Waar deze foutparkeerders niet aan denken, is dat zij daardoor een plek bezet houden voor iemand die het écht nodig heeft. Dat is frustrerend”, zegt Susanne.

Meestal reageren de foutparkeerders nogal nonchalant op de terechtwijzingen van Susanne en haar vriendin. “Ze zeggen dat ze er maar heel even staan”, zegt Susanne. Het vervelende is alleen wel dat degene met een beperking, ook op zo’n heel-even-moment, daar dus niet kan parkeren, maar dat wel nodig heeft. “Het lijkt alsof het hen niet interesseert en dat kan mij enorm frustreren. Ik zeg het niet voor niets! Het is echt een probleem”, zegt Susanne.

Het lastige is ook dat je op zo’n moment net de foutparkeerder moet treffen om er iets van te kunnen zeggen. Veelal tref je enkel de auto en dan kun je er op dat moment weinig mee doen. Dan plaatst ze een briefje onder de ruitenwisser waarop ze schrijft: Als u mijn parkeerplek bezet houdt, neemt u dan ook mijn beperking?

https://youtu.be/p3r6NNoBhqc

Zelf is zij van mening dat ze best wel brutaal kan zijn. “Maar dat is helaas nodig”, legt Susanne uit. Ze geeft het duidelijk aan wanneer zij een belemmering voelt. Ook haar vriendin stapt tegenwoordig weleens af op mensen die de toegankelijkheid in Enschede tegenwerken.

Susanne raakt weleens gefrustreerd door dit soort acties van foutparkeerders. En op een dag dat er niets meer bij kan, wordt ze er woedend om. Ze vindt het enorm vervelend dat mensen met een handicap door zulk gedrag worden belemmerd in hun dagelijkse leven. Haar vriendin is hierin een enorme steun voor haar. Samen spreken ze er veel over en dat helpt Susanne om te relativeren. “Door de gesprekken die wij hierover hebben, kan ik het na een situatie beter loslaten. De ervaring leert dat het voor mij werkt om het minder persoonlijk te maken”, zegt Susanne. Door het minder persoonlijk te maken voelt ze zich persoonlijk niet gekwetst. De boosheid blijft soms, maar ze kan het makkelijker naast zich neerleggen.

“Soms word ik gek aangekeken door mensen als ik ze erop wijs dat ze fout geparkeerd staan. Dan word ik niet serieus genomen. Ik heb overigens niet het idee dat mensen door mijn woorden hun gedrag veranderen. Meestal negeren ze het gewoon of ze gaan weg na mijn toespraak. Maar ik blijf toch doorgaan met mijn missie om de toegankelijkheid te verbeteren. Het is zo hard nodig! Ik blijf mij zo lang mogelijk inzetten voor gelijke behandeling van mensen met een beperking”, zegt Susanne.

Via haar Instagram @hetbuitenbeentje en haar YouTube @Het Buitenbeentje deelt Susanne over haar leven met CP en over inclusie.