Opinie: Tweedeling in de samenleving? Die ervaar ik als rolstoelgebruiker al jaren

De corona-app zou niet-gevaccineerden buitensluiten. Maar hebben mensen die dat zeggen enig idee hoe het leven eruit ziet als je in een rolstoel zit, vraagt Rien Heukelom uit Amsterdam.

Onvrijwillig – vanaf mijn geboorte – moet ik gebruik maken van een rolstoel.

Al jarenlang word ik geweerd uit cafés, omdat de stoepen te hoog zijn, de deuren te smal en hellingbanen te duur. Niemand die het heeft over een tweedeling in de samenleving.

Al jarenlang kan ik in cafés en restaurants niet naar de wc, omdat de uitbaters de voorkeur geven aan een apart dames- en herentoilet in plaats van één groot toilet voor iedereen. Niemand die het heeft over een tweedeling in de samenleving.

Al jarenlang moet ik me in film-, concert- of theaterzalen tevreden stellen met de meest ongunstige plekken. Niemand die het heeft over een tweedeling in de samenleving.

Al jarenlang kan ik op tentoonstellingen de begeleidende bordjes niet lezen omdat ze te hoog hangen. Niemand die het heeft over een tweedeling in de samenleving.

Al jarenlang word ik geweerd van grote evenementen, omdat de tenten op grasvelden staan waar niet overheen te rollen is. Niemand die het heeft over een tweedeling in de samenleving.

Al jarenlang moet ik mij aanmelden om met de trein van A naar B te kunnen en in spanning afwachten of de hulp voor de verrijdbare rolstoelbrug op tijd komt. Niemand die het heeft over een tweedeling in de samenleving.

Al jarenlang kan er in het ziekenhuis van mij geen behoorlijke longfoto worden genomen, omdat de apparatuur enkel geschikt is voor mensen die kunnen staan. Niemand die het heeft over een tweedeling in de samenleving.

Al jarenlang….

Invaliditeit voorkomen

Maar als er geëist wordt dat je geprikt bent om een besmettelijke ziekte te voorkomen met soms een blijvende of langdurige invaliditeit, wanneer dit van je wordt geëist voordat je een restaurant of café binnen wilt, dan wordt er gesproken over vaccinatie-dw(r)ang en over het scheppen van een tweedeling in de samenleving.

En er bestaat niet eens een verplichting om naar een café, restaurant, theater of evenement te gaan.

Ik moet nu, zo in het voorbijgaan, denken aan mijn buurvrouw die haar straf van God van geboorte tot dood heeft uitgezeten met beenstompjes, drie jaar lagere school en een moeilijke omgang met de dagelijkse realiteit, omdat haar ouders het verdomden haar te laten inenten tegen kinderverlamming.

In welke samenleving leef ik eigenlijk?

Dit artikel is op 19 september al gepubliceerd in Trouw.