Schrijf een brief aan je jongere jezelf!

Maike de Jong (30) heeft spina bifida. Van jongs af aan zit ze daarom in een rolstoel. Pas in haar puberteit had ze daar een tijd problemen mee. Met terugwerkende kracht, geeft ze zichzelf het steuntje in de rug dat ze toen zo nodig had.

Lieve Maike,
Eerst het belangrijkste. Weet je wel hoe fantastisch je bent? Je ziet het zelf nog niet, omdat al jouw aandacht naar de rolstoel gaat, als je jezelf in de spiegel ziet. Logisch, elke onzekere puber focust op datgene wat afwijkt van de standaard. Maar ik zie een meisje dat al zoveel meer lessen heeft geleerd dan haar leeftijdsgenoten. Die al vaker een ziekenhuis van binnen heeft gezien dan een klaslokaal, maar toch altijd blijft lachen. Ik ben zo trots op hoe jij je leven leidt. Dat je gewoon naar de school van je broer en zus gaat. Dat je op de tennisbaan niet onder doet voor je vriendinnen. Dat je je huiswerk blijft doen, ook vanuit het revalidatiecentrum na de zoveelste operatie. Ik beloof je dat dat niet voor niets is: je komt later prima terecht.

Ik zie ook dat je worstelt. Soms is dat terecht, maar geloof me, 9 van de 10 keer is dat gepieker zonde van je tijd. Ik zal je een paar dingen verklappen, scheelt weer wat slapeloze nachten. Ja, er wordt iemand verliefd op jou, en jij op hem. Iemand die jóu ziet en niet je beperking. En ja, je wordt moeder, wees niet bang. En die hechte vriendenclub die je nu al hebt? Die blijft.

Ik denk niet dat je nu, op je zestiende, ook maar iets van mij gaat aannemen maar ik wil je toch een paar tips meegeven. Stop met vechten tegen je lichaam. Er hoeft niets gefixt, je lijf is niet kapot. Het werkt gewoon anders en dat is oké. En je mag best verdrietig zijn omdat je anders bent. Omdat jij níet op turnen zit. Omdat jij níet die ene leuke disco in kunt. Dat heeft een naam: levend verlies. Verdriet om een leven dat niet loopt zoals jij wil. Lekker aan toegeven dus, en dan weer door.

En meisje, relax een beetje, wil je? Soms lijkt het alsof je alles wat jouw lijf niet kan, wil compenseren met je geest. Je hoeft niet overal een tien voor te halen. Je hoeft niet klasse-oudste te zijn én in de leerlingenraad te zitten. En straks hoef je geen twee studies te volgen om jezelf te bewijzen. Probeer eens in plaats van zoveel van jezelf te vragen, meer van jezelf te geven. Met jouw ervaring kun je een rolmodel worden voor kleine Maikes die hun weg nog rollend door het leven moeten vinden.

Ik weet het, dat constante gestaar naar jou in de supermarkt is om gek van te worden. Kindertjes die vragen of je ziek bent. Mensen die ongevraagd je rolstoel duwen of je aanspreken op kleuterniveau. Ik zou je zo graag willen vertellen dat het went, maar dat is niet zo. Wel leer je ermee omgaan. Eelt op je ziel is geen fabeltje. O ja, die manueel therapeut in Dortmund? Die gaat je niet helpen. Al denken jij en mama van wel. Toch is het goed dat je gegaan bent. Die imposante Herr Doktor daar die jou uit elkaar trekt met z’n grote handen, is één van je vele helpers op weg naar acceptatie.

Tot slot: wees zuinig met je energie. Choose your battles. Je kunt je opwinden of somber worden als je weer ergens op een trap stuit. Of als dat popconcert alleen een plek voor jou heeft op honderdvijftig meter van je vrienden vandaan. Maar je kunt ook denken: morgen een betere dag. Want echt, die komen er genoeg.

Kus van mij.
Maike