#RollendeMoeder

Het zag er zo goed uit in mijn hoofd. Ik zou een #WheelchairMom zijn, een #DisabledMom, en ik zou iedereen die aan ons twijfelde een poepje laten ruiken. Ik zou bewijzen dat het kon, een rollende, gehandicapte, chronisch zieke mama zijn. Hashtag #ProveThemWrong.

Die them, die zaten niet alleen in mijn hoofd. Ze bestonden in levende lijve, de mensen die vonden dat ik een slechte moeder zou zijn. Niemand zei het rechtstreeks in mijn gezicht. Maar in mijn facebook-inbox trof ik een uiteenzetting aan van iemand die ik voorheen als vriend beschouwde, en die het nodig vond mij te vertellen waarom ik beter geen kind kon krijgen. Bij anderen ging het via-via: dan vertelde iemand me dat ze gehoord had dat zus en zo het niet zo’n goed idee vonden.

Gelukkig waren er ook de anderen. De fans. Als reactie op Mensje in de Maak, de podcast waarin mijn vrouw en ik verslag deden van onze kinderwens, kregen we bakkenvol bemoedigende berichten. En mijn rollende vrienden, die waren zó trots. “Ik vind het zo leuk dat jullie een kindje krijgen”, zei één van hen, “want ik ken nog helemaal geen gehandicapte mama’s.” Zelf had ze een mega kinderwens en ik wist dat ze in haar hart hoopte dat als ik het kon, het haar misschien ook ooit gegund zou zijn.

Vanzelfsprekend is het immers nog niet. Al googlend op “gehandicapte ouders” stuit ik op pagina’s vol informatie voor ouders van gehandicapte kinderen, maar vind ik nauwelijks info waar ik zélf wat aan heb. WMO-regelingen voor ouders met een handicap bestaan niet, kinderzitjes voor op de rolstoel zijn óf stervensduur óf niet veilig. En om toestemming te krijgen voor ons ivf-traject moest ik eerst aan een psycholoog verantwoorden waarom ik met mijn handicap überhaupt dacht een goede ouder te kunnen worden.

Geen wonder dus dat ik nogal wat bewijsdrang heb. Zowel de mensen die het onverstandig vonden als de mederollers die hun hoop op mij gevestigd hebben, wil ik laten zien Dat Het Kan. Liefst met stralende instagramfoto’s waarin mijn kind en ik samen op rollende avonturen gaan. Maar van instagramfoto’s komt het de laatste tijd niet zoveel, en van rollende avonturen nog minder. Ik kom er nauwelijks aan toe om mijn haren te kammen, laat staan om er met de rolstoel op uit te gaan.

Want eerlijk is eerlijk: het is niet makkelijk, gehandicapt ouderschap. Vanwege mijn handicap en energiegebrek neemt mijn vrouw het gros van de zorgtaken op zich. Zij doet bijvoorbeeld de nachten, terwijl ik me met oordopjes in en een oogmasker op afsluit voor het babygehuil. Een huilende baby troosten door deinend heen en weer te lopen houd ik niet vol, en in de rolstoel heen en weer rollen heeft niet hetzelfde effect. Op slechte dagen heb ik de energie niet om luiers te verschonen en wasjes te draaien.

Dus als ik dan weer eens op de bank zit met een huilende baby in mijn armen, zielige babytranen op die kleine zachte wangetjes omdat hen* zo graag door een lopende mama in slaap gewiegd wil worden, dan vraag ik me af of ze gelijk hadden, die mensen die het geen goed idee vonden. Dan voel ik mezelf verwelken van stoere en inspirerende #WheelchairMom tot een tragisch geval waar je alleen maar medelijden mee kan hebben.

Maar dan roep ik mijn vrouw die vanaf haar thuiskantoor de trap af komt rennen, even gaat lopen met ons kind, en hen daarna weer slapend aan me teruggeeft. Of ik pak de speen, zet de white noise aan, verhuis mezelf naar de schommelstoel en wieg mijn kind al zittende in slaap – het duurt wat langer, maar uiteindelijk lukt het vaak wel. Ik hoef het niet alleen te doen en ook niet perfect.

Ik mag dan niet het inspirerende voorbeeld zijn dat ik graag aan de buitenwereld had getoond, een tragisch geval ben ik ook niet. Gelukkig maar. Want als er iéts is dat ons als rollers beperkt, dan is het wel die druk om altijd maar inspirerend te zijn en niet te klagen. Een rollende ouder zijn in een wereld gemaakt voor lopers: dat is nou eenmaal niet makkelijk. Niet in de laatste plaats vanwege mensen en instanties die geen mogelijkheden en steun bieden, maar alleen maar extra drempels opwerpen.

In deze en de hierop volgende columns voor WijRollen.nl laat ik jullie dan ook zien hoe het écht is om een #RollendeMoeder te zijn. The good, the bad and the ugly.

Tamar Doorduin is parttime rolstoeler vanwege haar chronische ziekte POTS. Ze kan niet lang staan of lopen, maar wel columns tikken, en malle liedjes zingen voor haar drie maanden oude baby.

* Die en hen zijn genderneutrale voornaamwoorden: woorden die je in plaats van ‘hij’ of ‘zij’ kunt gebruiken om naar iemand te verwijzen. Tamar en haar vrouw kiezen er namelijk voor om hun kind geen geslacht toe te wijzen, maar te wachten tot het kind zelf weet wat hun genderidentiteit is.