Funda Müjde: Bezig zijn

Mijn vader is 85, hardhorend en bellen met hem is een uitdaging. We beeldbellen zodat we elkaars lach en lichaamstaal kunnen zien.
“Baba, ik heb gehoord dat jullie zijn gevaccineerd met het Chinese Vaccin. Hoe voelen jullie je?”
Hij zegt blij te zijn met de vaccinatie; Chinees of niet. Zijn grootste probleem is verveling. Niets te doen hebben en er niet op uit kunnen gaan, vreet aan hem. Hij is fit en loopt graag, en dat kan ook niet omdat de tijden dat hij naar buiten mag beperkt zijn tot een paar uur per dag.

Zijn vrouw herhaalt alles wat ik zeg voor hem, maar het gesprek verloopt moeizaam. Zij heeft ook steeds meer moeite om mij te verstaan.
“Hoe gaat het met jou en de kinderen?” schreeuwt hij met grote bezorgdheid in zijn stem. Hij weet dat mijn zoon (ook een zelfstandige) en ik nauwelijks werk hebben door Corona.
“Jouw gezondheid is het belangrijkste baba. Het gaat goed met ons.”

Mijn vader heeft drie jaar geleden een zware hartoperatie ondergaan. Hij is weliswaar goed gerevalideerd maar naar Nederland vliegen zit er niet meer in. In combinatie met de Corona-maatregelen en mijn handicap vlieg ik zelf ook niet ‘even’ heen en weer naar Turkije. Bovendien woont mijn vader op 1-hoog zonder lift. In ben niet helemaal gerustgesteld en bel met mijn halfzusje, de dochter uit zijn huidige huwelijk, in Istanbul om meer details te horen over de gezondheid van onze vader.

Werken als antidepressivum

Al snel hebben mijn halfzus en ik het over ons leven dat in Coronatijd niet makkelijk is. Psychisch, economisch, fysiek; op alle terreinen voelt het leven zwaarder en zwaarder. Vorig jaar nam ze elke opdracht aan zolang ze maar vanuit huis kon werken. Nu wil ze eruit en zoekt ze werk waarbij ze verplicht wordt om minstens één dag in de week op kantoor te werken met collega’s.

Ik vertel haar dat ik de winter door ben gekomen dankzij een studie op te pakken. Ik studeer materieel- en formeel strafrecht om gerechtstolk te worden. De focus en uitdaging zijn niet alleen goed voor mijn hersens gebleken maar ze werkten ook als antidepressiva. Bezig zijn is een levensnoodzaak maar iets doen voor jezelf – zoals deze studie - in je eentje presteren en die uitdaging aangaan heeft mij voldoening en zelfvertrouwen gegeven.

Gezien en gehoord

Alsof het universum wachtte op het einde van mijn theorie-examens druppelden de opdrachten ineens binnen. Een spotje voor de stemwijzer van het Kenniscentrum Sport en Bewegen waarbij de verkiezingsprogramma’s van alle partijen naast elkaar zijn gelegd met betrekking tot sport en bewegen voor mensen met een beperking. Een aanvraag voor een lezing in het kader van de Internationale Dag Tegen Racisme. Dat leidde weer tot een prachtig gesprek met de nieuwe burgemeester van mijn woonplaats.

Meedoen is fijn en betaald werk is nóg fijner. Ik voelde me gezien en gehoord.
De bekroning kwam met acteerwerk in aflevering 5 van de ‘spoken opera’ podcast Eva van Sjaron Minailo naar de gelijknamige roman van Carry van Bruggen.

Bijna alle werkzaamheden en contacten gebeuren online en natuurlijk mis ik het fysieke contact, maar ik voel me gezegend dat ik aanvragen krijg. Ik heb regelmatig zenuwpijn, last van spasmen en de studie-kilootjes vliegen er aan. Maar waar ik vorig jaar bij de gedachte aan overgewicht alleen al panisch werd, rol ik nu met een grijns en mijn kilootjes vrolijk door het huis en bedenk ik dat afvallen ook een mooi en een nieuw doel is, net als mijn studie; oppakken en niet afwachten.

En zo hou ik mijzelf bezig. Misschien hou ik mijzelf gewoon voor de gek. Ik voel mij er goed bij en gun dit iedereen.