Column Martine: ‘t Is wel een steekje, hoor…

Ik weet het, deze Miep was uitgeschreven over EDS, over chronisch ziek zijn. Dat meende ik, vanuit de grond van mijn hart. Klaar mee. Op naar nieuwe paden, wegen en uitdagingen. Vol in het leven! Maar hoe graag ik ook volledig vol in dat leven sta, soms word je door dat leven weer even pijnlijk op je plek gezet. Op je plek aan de zijlijn, wel te verstaan. Niemands fout, niemands schuld, maar wel zoals het is. Ik kan dan wel heel erg klaar zijn met mijn chronisch aangedane lijf, die aandoening is nog niet klaar met mij. Dat is misschien maar goed ook, want ik wil nog wel even door. Maar goed, je snapt vast wat ik bedoel…

Hoe komt dit zo? Hoe voel ik mij zo ineens weer aan die zijlijn staan? Hoe zijn mijn voornemens ineens zo aan de kant beland? Dat zal ik even haarfijn uitleggen.

Ik kijk naar de tv, naar Vrienden van Amstel Live. Prachtig, geweldig, leuk! De tv staat op standje oorpijn, ik dans weer op mijn bed en geniet. Nee, ik GENIET! Goede muziek is altijd welkom in mijn leven. Net zoals goede vrienden dat zijn, trouwens. Altijd. Welkom, dus.

Hoezo dan die zijlijn? Omdat ik zo f*cking graag ook daarbij zou zijn! De wereld is weer open, ome Jan is weer geweest, net als Willeke. Ze dansen, zingen en swingen erop los. En daar is het, zo ineens, dat steekje. Dat steekje van verlies. Dat steekje van jaloezie. Dat steekje van ‘ik wil ook’.

Ga dan! Ik hoor het je denken. En ja, ieder jaar denk ik het ook: ga dan, muts! Maar er zijn gewoon zoveel praktische bezwaren. Rolstoelplaatsen zijn leuk, hoor. Maar eruit met de vrienden werkt dan niet. Want de vrienden ergens anders, dat is nou net niet hoe ik de vrienden voor me zie. En dat is dan nog zonder de andere meer persoonlijke praktische bezwaren. Iets met energiebeperking en zitbeperking. Iets met oorzaak, gevolg en consequenties. Niet te doen, helaas. Wel geprobeerd. Te vaak kaartjes gekocht en weer verkocht. Of weggegeven. Zonde van het geld, de tijd en de teleurstelling die altijd toch weer volgt.

Dus nu voel ik toch dat steekje. De teleurstelling. De wereld is weer open en echt, ik ben blij voor al die artiesten. Voor de mensen die zo hebben afgezien in deze branche, de afgelopen jaren. Voor de mensen die wel naar concerten willen en kunnen. Ik gún het iedereen. Maar ja, ik gun het dus ook mezelf. En ik ben echt blij dat we via de tv zo mee kunnen genieten. Echt, écht! Maar dat steekje van ‘o wat zou ik graag…’, dat laat zich even lastig onderdrukken.

Eerder gepubliceerd op de website van Martine, welkomindewereldvaneenkneus.