Column Burugo: Arie Koekenpan

Onderaan een steile helling, daar ben je zo als je rolt. Moet je niet halverwege je sleutelbos laten vallen… Effe omkeren, sleutels oprapen en opnieuw naar beneden was mijn bedoeling. Maar toen ik oprees, nadat ik de sleutels van de grond had geraapt, kreeg ik geen kans om om te keren, want een onbekende man duwde me ongevraagd verder naar boven. En ik moest dus eigenlijk naar beneden.

Ik wil niet etnisch profileren, hoor. (Pas op voor mensen die hun zin beginnen met ‘ik wil niet’ en eindigen met ‘maar’!) Maar… hij was zo’n typisch boertje, mijn ongenode duwer. Zoals je ze vaker ziet hier in de polder: petje op z’n knar, ouwe kleren aan, beginnende aardappelneus. Vermoedelijk heette-ie Piet, Hendrik Jan of beter nog: Arie. Arie Koekenpan.

Even tussendoor: ik heb helemaal niets tegen boeren, hoor. Voordat ik morgenochtend zeventien tractoren en een maai-dorsmachine in de voortuin heb staan. Zo bedoel ik het helemaal niet. Ik ben gek op boeren! (Behalve als u het in mijn gezicht doet).

Arie Koekenpan wilde me gewoon sympathiek even een zetje geven. De verkeerde kant op weliswaar en jammer genoeg. Bovendien ongevraagd en ongewenst door mij. Maar hij bedoelde het waarschijnlijk goed, ondanks dat ik dus helemaal niet naar boven moest. Een zetje naar beneden zou sowieso nergens op slaan.

Nu zit ik mij dus af te vragen of zoiets nou typisch is voor mensen uit een kleine gemeenschap of dat dit elders ook vaak gebeurt. Want ik kom ook heus wel eens in de stad, maar ik ben nog nooit ongewenst bijvoorbeeld de Rotterdamse Erasmusbrug opgeduwd. En hoe doen ze dat in het buitenland, waar het krioelt van de steile hellingen? Woont er een Arie Koekenpan in een Frans dorpje, die gens qui roulent de Mont Ventoux opduwt? En worden Griekse rollers ongevraagd door Aristoteles Grilplaat de Akropolis opgeholpen? Ik geloof er niks van.

Maar ik heb mijn Arie Koekenpan.

BURUGO

Burugo op Facebook