Heb jij een tip voor de redactie?
Of een nieuwtje?
Column Burugo: Applaus!
Autorijden met een aangepaste auto stelt eigenlijk geen reet voor. Nou, oké één klein reetje misschien maar daar houdt het echt wel mee op. Het is gewoon een kwestie van gas geven en remmen met je rechterhand in plaats van met je rechtervoet. Schakelen daar begin ik niet aan, dat doet de automaat maar lekker voor me, daar wordt-ie voor betaald.
Voor dat gas geven en remmen heb ik aanpassingen bij het stuur laten knutselen zodat ik niet de hele tijd hoef te bukken om de pedalen te bedienen. Reuze handig! De originele pedalen zijn opklapbaar, dus die ziet geen mens.
Het zou toch lollig zijn als een potentiële autodief in mijn auto inbreekt, het ding weet te starten, en als-ie dan gas wil geven blijken de pedalen onvindbaar.
Het moeilijkste gedeelte van het autorijden is eigenlijk het in- en uitstappen. Sommige mensen hebben daar een mooi liftje voor, maar die zijn gewoon lui (grapje hè, niet meteen allemaal gaan reageren nu).
Ik heb geen lift, ik hijs mezelf via een beugel aan het plafond de auto in en til mijn rolstoel in drie delen over me heen op de achterbank. Piece of cake.
Maar dat vindt niet iedereen blijkbaar want wáár ik ook parkeer, altijd gluurders. Je voelt je net Beyoncé op een bouwplaats, of George Clooney in de Miss Etam.
Balkonnetjesmensen zijn de ergste. Zij wanen zich onzichtbaar en gluren zich een ongeluk.
Ik geef daar niks om hoor. Ben je gek, ze doen maar. Hoewel je ook té uitgebreid kunt kijken (laatst ging er nota bene eentje borrelhapjes halen).
Maar als je dan toch geamuseerd hebt zitten te kijken hoe ik na het parkeren mijn rolstoel in elkaar heb gezet en mezelf de auto uit heb getild, zou een bescheiden applausje wel gepast zijn vind ik. Maar dat is me nog nooit overkomen tot nu toe.
Toch maak ik voor de zekerheid altijd even een kleine buiging als ik klaar ben.
BURUGO