Wintersport: zitskiën in Oostenrijk met VGW

We gaan weer op wintersport! Deze keer gaat het een beetje anders dan normaal vanwege de coronamaatregelen. Oostenrijk heeft namelijk strenge regels, dus iedereen mag alleen gevaccineerd, geboosterd en met een negatieve PCR-test de bus in. Onderweg maken we kennis met elkaar, halen we herinneringen op aan eerdere reizen en maken we ook veel pret.

Aankomst Oostenrijk

In Oostenrijk rijden we langs sneeuwplakkaten. Ook passeren we schaatsende mensen en eenden op vijvers. Het gevoel van wintersport begint daarmee echt!

Als we aankomen bij Hotel Alpenhof in Maria Alm, worden we hartelijk begroet door de deelnemers die met eigen vervoer gekomen zijn. En natuurlijk ook door Karin, de eigenaresse van het hotel, die iedereen stevig knuffelt.

Rollen in de sneeuw

Wat bloeien mensen op als ze op de piste zijn. Ze glimlachen en schateren bij de eerste zonnestralen. Alle soorten humor en warmte vliegen om je heen. Het is geweldig! Vrienden maak je snel op deze reis en je houdt ze een leven lang.

Rollen in de sneeuw is een vak apart. Met echte winterbanden kom je een heel eind, maar toch zijn er ook handige handjes nodig. Iedereen helpt mee om in de zitski te komen. Het is een feest voor al die parttime en fulltime rollers. We gaan op de zitski, in een “bakkie”, de piste af. Weer klinkt er geschater. Iedereen heeft zo’n plezier.

Niet van de piste af te krijgen

De piste op, snijdende wind, een verdwaalde sneeuwvlok en ‘s middags een paar streepjes zon. Het winterse weer kon de pret niet drukken. De virtuele bel klinkt: de bus moet ons weer terugbrengen naar het hotel. “Nog één afdaling, please!” We willen allemaal meer. Twee deelnemers moeten we echt van de piste slepen…

Respect

De volgende dag is weer een perfecte, zonovergoten skidag. De een is beter dan de ander, maar dat maakt niets uit. Het is mooi om te zien dat de "jongere garde" sneller voortuitschiet dan de wat ouderen. Zolang iedereen pret heeft, is dat allemaal prima.

Deelnemer Hein krijgt “respect!” te horen van de jongere garde en dat doet best wat met hem. Hein is 71 jaar. De groep krijgt ook respect van een Amerikaanse dame, met wie Hein eerder die middag even heeft staan praten.

Grappig was de opmerking van de liftboy: ”Laat jij het mondkapje maar zitten, anders zie je niets meer.” Hein draagt namelijk een bril en met mondkapje op zag hij alleen maar mist. Dat was een bijzondere geste, in het strenge Oostenrijk…

Kabelbaan

We gaan naar een andere piste met een langere afdaling, en dus ook een langere sleeplift. Zon en schaduw, harde en zachtere sneeuw. Een dag met mooie en spannende momenten.

De kabelbaan in en weer uit is voor iedereen een belevenis. Beneden gaan we met bakkie en al in de lift, en boven komen we er zo ook weer uit.

Avondvermaak

's Avonds doen we een vermakelijke bingo van foute Nederlandse liedjes. Liedjes met aansprekende titels zoals “Dikke tieten Kartoffelsalat und uhh” en “Skiën, springen in de blote kont”. Ook Hazes’ vlieger kwam voorbij en de Tomatenplukkers. Ook de onbekendere liedjes blijven ronddolen in vele hoofden.

Vroeg de piste op

Superblij waren we dat wij als eersten met het busje naar de piste reden. Ook al moesten we daarvoor extra vroeg opstaan. De groep zat al snel in hun zitski’s klaar om als eersten naar boven te gaan met de lift. ‘s Nachts is verse sneeuw gevallen, dus wij laten de eerste sporen achter in een maagdelijk wit tapijt.

We zijn zo fanatiek dat we bijna in het donker de piste af gaan. We doen oefeningen en gaan over een bospad. Ook deze dag was weer heel mooi.

De laatste dag

De laatste dag breekt alweer aan. Vandaag kunnen we maar tot 15.00 uur op de zitski’s. Gelukkig konden we opnieuw vroeg naar boven. Een mooie laatste dag, met aan het eind emotionele momenten. Elke deelnemer heeft (weer) grenzen verlegd.

Helaas, het is weer voorbij. We nemen afscheid en maken afspraken voor ontmoetingen. Iemand bereidt een vlog voor. Ook verzamelen we foto’s voor Instagram en Facebook. Prachtige herinneringen in onze hoofden.

Vertrek naar huis

De volgende morgen vertrekt onze bus in een soort sneeuwgordijn richting de grens. Een sprookjesachtig slot van een geweldige week. Na een lange reis is de bus terug op het vertrekpunt in Nederland en na een laatste afscheid vertrekt iedereen richting eigen huis. Dat wordt afkicken als het dagelijkse leven weer gaat beginnen!

Dank, vrijwilligers

Tot slot willen wij alle vrijwilligers en de VGW-crew bedanken! Onze reisleider. Alle begeleiders achter onze zitski’s, die ervoor zorgden dat de deelnemers niet als een malle de piste af gingen. Alle mensen die de materialen verzorgden, klaarzetten, vervoerden, zich een breuk sjouwden en ons vastzetten in de zitski’s. En natuurlijk onze docenten, die ons met veel geduld de kunst van het zitskiën bijbrachten.

Zo bijzonder dat de gehele crew hun vakantiedagen geeft om ons een onvergetelijke vakantie te bezorgen. Zonder hun inzet en geduld – en niet te vergeten: gezelligheid – was dit niet mogelijk geweest!

Over VGW

VGW organiseert zitskilessen, staande skilessen en skireizen voor kinderen, jongeren en volwassenen. Jaarlijks in september hebben ze een open dag op de kunstskibaan in Huizen.
Meer weten over skiën met een fysieke beperking? Ga naar de website van VGW. Of mail naar [email protected].