Column Martine: Rolstoelregenleed

Als ik opsta is het grijs buiten, donkergrijs. De regen komt met bakken uit de lucht. Twee jaar geleden zou het mijn humeur beïnvloed hebben en flink ook. Nu maakt het me niet uit. Beneden wacht mij namelijk een wiebelend achterwerk, een blij koppie met glimmende oogjes en een blije glimlach op vier poten.

Ik kleed me aan en begeef mij naar de benedenverdieping. Daar wacht de blije viervoeter me al op. In zijn blije bekkie zit zijn rode ding. Het rode ding is een rechthoekig geval van Kong met acht gaten. In die gaten verstopte ik koekjes. Inmiddels zijn de koekjes vervangen door een likje pindakaas, want Sir Lewis (hij is nu eenmaal vernoemd naar Lewis Hamilton en mag dus van mij ook de titel Sir dragen) is op een uitsluitingsdieet. De dierenarts vermoedt een voedselallergie en dus is het zes weken geen kip, rund of varken. Hypoallergene brokken en beloningen van kameel en struisvogel. Oh en paard, al vind ik dat nog wat lastig. Hypocrisie ten top, ik weet het; een dier is een dier.

Terug naar deze druilerige ochtend. Ik neem mijn medicijnen en trek mijn schoenen en jas aan. Dit klinkt als een simpele handeling, maar niets minder is waar. Deze keuze is zeer ingewikkeld voor mij. Er speelt een aantal factoren, zeker als het regent. Eerste punt van overweging is de basistemperatuur. Is het koud, warm of ergens daartussen in en welke kant daartussen? Manlief zei dat het niet koud was, maar dat zegt niets voor mij. Daar waar hij nog blij in korte broek en t-shirt rondloopt, heb ik al bijna de winterjas aan. Met handschoenen.

Ik begeef me naar buiten om te voelen. Koud, is mijn conclusie. Te koud voor mijn Max Verstappen-jasje, te warm voor mijn winterjas. De winterjas is ook lek, dus sowieso uitgesloten met dit weer. Tussenjas dus, dons gevoerd, niet te zwaar, goede keus of toch niet. Ik ben een twijfelkont eerste klas. Dan de schoenen. Regenlaarzen zouden natuurlijk een prima keuze zijn, ware het niet dat ik bijzonder koude voeten heb, mijn dikke sokken boven liggen en ik geen zin heb in een dag koude voeten. Mijn Uggs dan maar. Weer zo’n hypocriete keuze. Ik word innerlijk verscheurd tussen de heerlijk warme voeten en het leed dat Uggs heet. Ik heb ze tweedehands gekocht en draag ze op. Toch is en blijft het een dingetje in mijn hoofd.

Ik begeef me naar buiten, jas check, schoenen check. Volgende uitdaging: hoe blijf ik droog en warm in de rolstoel? Ook deze keuze vergt enig denkwerk. Ik heb verschillende rolstoelkleedjes, op maat gemaakt door mams. Ik heb een smallere, dubbel gevoerde, bekleed met echte regenjasstof en een brede, waar ik zeg maar echt in kan zitten. Die laatste is echter dunner en bekleed met softshell. Ik zag de bui al hangen, softshell is top, maar zou ik het daarmee wel echt droog houden? Twijfel, twijfel, de regencape eronder of toch niet?

Een kwartier verder ben ik er klaar voor. Uggs, tussenjas, regencape en kleed. Ik lijn Lewis aan en samen rijden we de regen in. Ik haat regen, ik haat kou, maar met Lewis maakt het me niet uit. Samen trotseren we weer en wind. We trekken de achterlanden in, rustig rollend, slechts af en toe ingehaald door een verzopen hardloper of fietser. Het regent gestaag door en de druppels tikken hun ritme op mijn capuchon. Mijn schootkleed raakt doorweekt en er vormt zich een grote plas op mijn schoot. Gelukkig heb ik mijn regencape eronder gedaan. Ik beloon Lewis met zompige brokjes uit een bakje dat halfvol water staat. De lucht blijft grijs, donkergrijs. Mijn humeur blijft zonnig. Ondanks de regen, ondanks de wind. Ondanks mijn zeikesnatte rolstoelkleed en ondanks het rolstoelregenleed.

Eerder gepubliceerd op de website van Martine Reesink, welkomindewereldvaneenkneus.com.