"Pruttel fotograferen verveelt nooit."

Jiska Ogier fotografeert al ruim 10 jaar. Ze heeft de liefde voor fotografie van haar vader overgenomen. “Hij leerde me dingen vanuit een bijzonder perspectief te zien.” Jiska heeft celebrale parese, en beweegt zich voornamelijk met een rolstoel voort. “Vanuit een rolstoel fotograferen maakt je wel creatiever. Ik ben gewend dat ik niet overal vanzelfsprekend bij kan, of dat ik een omweggetje moet maken.”

Een paar jaar geleden kwam Jiska te werken als vrijwilliger bij een roofvogelhouder. Haar camera ging vaak mee. “Ik was ontzettend onder de indruk van die vogels. Misschien kwam mijn fascinatie wel voort uit de angst voor alles wat op me afkomt, want ik kan moeilijk wegspringen.”

De adoptie van Pruttel

Uiteindelijk heeft ze een klein uiltje geadopteerd. Pruttel, naar het geluid dat deze ‘witwangdwergooruil’ maakt. “Vanaf dat hij twee weken oud is, heb ik hem gefotografeerd. Hij is dus zeker gewend aan mijn camera met grote lenzen. Soms zit-ie er zelfs bovenop. Toch blijft het een roofdier, dat snel schrikt als ik bijvoorbeeld een statief verplaats. Ik moet dus veel geduld hebben, en fotografeer het liefst vanuit de hand.” (Wist je trouwens dat je Pruttel en Jiska kunt volgen op Instagram? @pruttowl en @jiskaogier )

Om haar hobby uit te oefenen, heeft Jiska geïnvesteerd in lenzen die lichtgewicht, stil en snel zijn. Grote lenzen wil je al gauw met twee handen vasthouden. Zitten in een rolstoel is dan een voordeel: je kunt met je elleboog steunen op je armleuning of knie.

Verder heeft Jiska thuis een kleine studio. “Ik fotografeer het liefst tegen een zwarte achtergrond. Het geeft een heel erg mooi contrast. Of iets valt juist helemaal weg tegen de achtergrond. Ik heb ook wel geprobeerd te fotograferen met wit, maar wit is zelden écht wit.”

In de toekomst hoopt ze een grotere studio te hebben, met grotere achtergronden. “Nu maak ik alleen portretten, maar ik zou graag mensen ten voeten uit willen fotograferen.”

Gebrek aan representatieve foto’s

Daarnaast heeft Jiska een veel grotere droom. “Ik wou dat er al een inclusieve beeldbank bestond, met oneindig veel keuze in foto’s met mensen in een rolstoel. Niet alleen als onderwerp van de foto, maar ook willekeurig op de achtergrond. Omdat rolstoelers nu eenmaal ook voorkomen in het dagelijks leven.”

“De foto’s die er nu zijn, kloppen vaak niet, ze zijn niet representatief. Dan zie je een roller in een ziekenhuisrolstoel, alsof je daar fulltime in kan zitten. Of alleen maar afbeeldingen van sporters, alsof alle rollers sportief zijn! Ook worden elektrische rolstoelen en scootmobiels nogal eens met elkaar verwisseld. Het gebrek aan representatieve foto’s geldt trouwens voor alle zichtbare beperkingen, niet alleen voor rollers. Hopelijk komt daar op korte termijn meer aandacht voor en dus verandering in.”