Heb jij een tip voor de redactie?
Of een nieuwtje?
Terug naar het overzicht
De wereld is hard voor kneuzen, maar ik ben harder
Martine Reesink
In 2020 maakten velen van ons voor het eerst kennis met een leven dat vooral in en rondom het huis plaatsvond. Dat was heel anders voor Martine Reesink, die vanwege de zeldzame bindweefselaandoening Ehlers-Danlos Syndroom (EDS) al jarenlang haar dagen grotendeels thuis liggend op bed doorbrengt. Het jaar 2020 zorgde - onder andere door de komst van hulphond Lewis - ervoor dat haar wereld juist weer wat groter werd en ze weer dagelijks een lange wandeling met hem naast haar rolstoel maakte.
In haar boek Kneus -en- Co: de isolatie voorbij is een selectie van Martine’s columns en gedichten, die ze in 2020 schreef, bijeengebracht. Alsof je in een dagboek meeleest, krijg je een inkijkje van haar jaar. Maar vooral van haar gedachten en gevoelens en de eeuwige strijd tussen wat Martine allemaal wil en wat haar lichaam toelaat.
Martine weet dat heel helder en herkenbaar te verwoorden: het frustrerende medische traject, omgaan met pijn, hoe de vooroordelen van de buitenwereld dan toch stiekem doorgesijpeld zijn in je zelfbeeld, haar strijdbaarheid en zoektocht naar wat er elke dag allemaal wél kan. ‘De wereld is hard voor kneuzen, maar ik ben harder,’ zou haar motto kunnen zijn. Ware het niet dat ze probeert bij te dragen aan een betere wereld en meer begrip voor mensen met een chronische ziekte.
Dat Martine fijn schrijft was bij WijRollen al opgevallen. Vandaar dat we maandelijks een column van haar delen op de site. Haar schrijfstijl kenmerkt zich door het plezier dat ze in taal heeft. Zo is Martine regelmatig ‘trots als een aap met zeven lullen’. Ze is dan ook ‘beroepskneus’.
Vol humor en speelsheid en tegelijkertijd eerlijk en gedetailleerd vertelt ze over haar leven. In het boek worden haar columns en gedichten aangevuld met illustraties van Nienke Heij en vooral heel mooie foto’s van Martine zelf.
Als je oppervlakkig leest, gebeurt er niets spectaculairs in het leven van Martine dat jaar. Wat verwacht je ook met iemand die bijna fulltime ligger is? Het gezinsleven met zoonlief, manlief, familie en vrienden, korte uitjes, dagelijks de hond uitlaten. Oké, er zijn fotoshoots, zelfs in badpak voor Libelle of helemaal bloot voor een boudoirshoot. Dit is een leven dat contrasteert met al die gephotoshopte en gedeelde berichten die je tegenkomt op social media. En dat maakt het juist zo lezenswaardig.
Vol levenslust vertelt Martine over wat ze nog allemaal zou willen bereiken. Zelfs binnen haar grenzen is nog best veel mogelijk en dromen en wensen heeft ze in overvloed. Natuurlijk denkt ze ook na over wat ze allemaal niet meer kan en wat er waarschijnlijk niet meer gaat gebeuren. Zo mijmert ze over dat ze best graag liedjesschrijver had willen zijn: ‘Hoe gaaf is het als jouw woorden recht in iemands hart terechtkomen via muziek?’ In Kneus -en- Co laat Martine echter zien dat zij helemaal geen muziek nodig heeft om mensen te raken.
Kneus en Co - Martine Reesink
Een voorproefje van het boek is haar column Verhalende Dromen, geschreven op 16 juni 2020:
Vorige week las ik met tranen in mijn ogen het krantenbericht van Marc de Hond (Volkskrant). Zijn laatste interview. Zijn woorden raakten me diep. Ik voel ergens een verwantschap en tegelijk realiseer ik me dat zijn schoenen zoveel groter zijn dan de mijne. Hij was en is nog steeds een inspiratie voor zoveel mensen. Inspiratie op macro niveau, hij heeft een blijvende indruk gemaakt.
Ik probeer een soortgelijk iets, alleen opereer ik op microniveau. Hij inspireerde mij. Niet dat ik nu een ernstige ziekte ambieer, maar die ambieerde hij ook niet. Ik herken het gevoel dat je beperking je een verhaal geeft om te vertellen. Iets dat de mensen moeten horen en als ze je grapjes dan niet waarderen, is daar toch nog onderliggend dat verhaal. Je beperking maakt dat je ineens interessant bent. Je beperking geeft je mogelijkheden.
Ik heb me weer iets in mijn kop gehaald: ik wil proberen of ik niet een beetje model kan spelen. Niet te vaak, dat kan mijn kneuzerige lijf niet aan. Maar gewoon zo af en toe. Rolstoelers moeten meer in beeld. Ik heb me een aantal bladen ten doel gesteld; Margriet, Libelle, Vrouw… Daar pas ik best, denk ik. Als het dan als columnist niet lukt, dan maar als model.
"De rolstoel maakt me niet langer onzeker, hij is meer een soort toegevoegde waarde."
Om dit voor elkaar te kunnen krijgen, heb ik een portfolio nodig. Nu heb ik wel een portfolio, maar dat is er eentje als fotograaf. Daarin staan foto’s van anderen, niet zo geschikt voor dit doel. Om een goed en afwisselend portfolio op te bouwen, heb ik een team nodig: fotograaf, visagiste, stylist misschien. Ik deed hiervoor een oproep en was zeer aangenaam verrast over het aantal lieve en behulpzame mensen.
Ik ben enthousiast, ik vind dit leuk. Mijn lijf vindt het allemaal wat minder geslaagd, maar mentaal heb ik dit soort dingen soms gewoon echt even nodig. Om te laten zien dat ik nog meetel misschien? Of om een stiekeme jeugddroom te verwezenlijken? Ik droomde vroeger weg bij Miss Universe en Miss world, maar had noch het lijf noch het gezicht van een Miss.
Terugkijkend naar foto’s van een jongere ik was ik een stuk minder lelijk dan ik dacht, maar Miss-materiaal was ik niet. Mijn beperkingen geven me in dat opzicht nu mogelijkheden en ik heb gek genoeg meer zelfvertrouwen dan vroeger. De rolstoel maakt me niet langer onzeker, hij is meer een soort toegevoegde waarde. Ik ben meer dan een aardig snuutje, ik heb een verhaal te vertellen en ik heb een missie!
"Als ik altijd maar toegeef aan de grillen van mijn lijf bestaat mijn leven uit wachten op leven en dat vertik ik."
Dankzij mijn oproep mag ik nu deel gaan uitmaken van een aantal toffe concepten. En niet omdat mensen medelijden hebben. Nee, omdat ze echt iets in mij zien! Zo mag ik een onderdeel zijn van een heuse campagne, eentje met een doel. Mag ik met een paar fijne fotografen werken. Zijn er mensen die deel uit willen maken van team Kneus.
Gelukkig heb ik ook thuis een team dat mij hierin steunt, want zonder hun hulp ben ik nergens en kom ik ook nergens. Als ik altijd maar toegeef aan de grillen van mijn lijf bestaat mijn leven uit wachten op leven en dat vertik ik. Het is niet altijd makkelijk, het gaat niet zonder consequenties, maar sommige dromen komen uit en daar ga ik voor!