Column Burugo: Kees en Koos

Ons kantoor is pas verbouwd.
Door Kees en Koos. Ik kan er ook niets aan doen zo heten ze echt.
Twee rare mannetjes waarvan ik eerst dacht dat ze steeds onwel werden, maar later bleek dat het dialect te zijn uit het gehucht waar ze beiden vandaan kwamen.

Ze waren al druk aan het boren en slopen toen ik op een maandagmorgen het kantoor binnenrolde. Maar toen ik werd waargenomen was het plotsklaps muisstil. 
Kees en Koos keken het eens even aan, en rolden meteen een patatzak-vormig sjekkie om deze voor de rest van de dag achter het oor te kunnen bewaren.
‘Gij zit in ‘ne rolstoel’ concludeerde Kees pienter, en volkomen terecht. 
‘Verhip, nu zie ik het ook. Ik dacht ook al waarom ben ik zo klein’, was mijn antwoord. Maar vermoedelijk door de taalbarrière werd mijn cynisme niet opgemerkt.
‘Wa hedde gesjouwd dan?’
‘Deze sla ik even over oké?’ Kees vond het goed.

Het feit dat er iemand in een rolstoel op een kantoor werkte was vrij moeilijk te bevatten voor de mannen. In hun omgeving werden de verlamden waarschijnlijk nog voort geduwd in gietijzeren rolstoelen met eikenhouten banden. 
Kees en Koos vielen van de ene verbazing in de andere, en in het kader van de ontwikkelingshulp heb ik al hun vragen netjes beantwoord.
Bijvoorbeeld: ‘Zijde gij nie bang da ge achterover dondert?’ toen ik even in de pauze op de achterwielen balanceerde. Ik antwoordde in mijn beste Brabants ‘da’k doar gans nie benauwd veur waort’.
Uit hun gerochel maakte ik op dat zij deze geste wel konden waarderen. Eentje spuugde van vreugde zelfs op de nog kale betonvloer. Daar moet ik dus vooral niet doorheen  rijden, want dan komt het aan mijn vingers en voor je ’t weet heb je mond- en klauwzeer. 
Leg dat thuis maar eens uit.

Ondanks alles is de verbouwing toch gereed gekomen. En wonderbaarlijk genoeg  is het nog best netjes geworden ook.
Alleen jammer van die lelijke vochtplek in de vloerbedekking.

BURUGO

Meer Burugo:
https://www.facebook.com/burugocolumns/