Voeteneinde 

Een spijkerjack van zijn moeder. Een nieuw setje pingpongballen, oranje. Een oplader met een rafelig plakbandje om ‘t snoer. Zomaar een greep van de voorwerpen die we tegenwoordig aantreffen in Teuns rolstoel. Vaardig staat de stoel weg geparkeerd aan het voeteneinde van de tafel. De plek die alleen bezet is wanneer alle kinderen thuis zijn, en dat is steeds minder vaak het geval.

Even lopen

De rolstoel – waar hij inmiddels uitgegroeid is - staat letterlijk stof te vangen. Dat Teun zijn stoel steeds minder gebruikt zou je als goed nieuws kunnen zien. Zeker, hij rolt minder nu hij er steeds vaker voor kiest om ‘toch maar even te lopen’. Maar als ouder word je geacht vooruit te denken. En dan moet je toegeven dat zonder rolstoel echt geen optie is, zeker niet voor de langere afstanden. En de straat uit is al een langere afstand.

Geduld

De nieuwe rolstoel staat dus in bestelling. En daarmee is deel zoveel van Het Lange Wachten begonnen: van aanvraag tot levering duurt maanden, weten we inmiddels. Ook nu weer krijgen we wekelijks een gezellige brief van de leverancier, die keurig laat weten dat ook onderdeel Z, net als X en Y, nog niet leverbaar is. Nog even geduld dan, heel even. En niet te hard groeien Teun, anders is-ie ook deze keer weer te klein geworden. Of jij te groot, net hoe je het bekijkt. En maar hopen dat je hem veel gaat gebruiken, want anders is het zonde, he?  

Pijn in de benen

Misschien zit Teuns puberbrein hem wel in de weg en is dat de reden dat hij steeds minder rolt. Is het de terugkerende zorg om te veel op te vallen. De overgang van de veilige omgeving van de Mytylschool naar een reguliere VMBO na de zomer werpt immers zijn schaduw vooruit. Niks rolstoel mee naar school. Dan maar pijn in je benen aan het einde van de ochtend. 

Kennismaken

Overmorgen gaat hij kennismaken op zijn nieuwe school. Op de fiets, net als de andere brugsmurfen-in-spe. Om maar zo weinig mogelijk op te vallen. “Zouden we vrienden kunnen worden, ook al ben ik gehandicapt?” Hij vroeg het, recht voor zijn raap aan de meiden bij wie hij op de open dag aan tafel zat. Tuurlijk Teun. Maar niet door hetzelfde te zijn als iedereen. How can you blend in when you are born to stand out? 

Jeroen van de Koppel (49) is vader van Teun en anderen. In het dagelijks leven werft hij fondsen voor HandicapNL.