Column Burugo: Concurrentie

Ons dorp telt tegenwoordig twee rolstoelers, bejaarden en brekebenen buiten beschouwing gelaten. Jarenlang had ik het alleenrecht, maar dat is plotsklaps voorbij. En niemand heeft even de moeite genomen mij om toestemming te vragen of om mij op zijn minst even te informeren.

De eerste keer dat-ie langskwam ben ik mij een hoedje geschrokken! (een blauwe met zo’n veer er op). Hij is net als ik een zelfduwer in een sportieve rolstoel, en ook nog eens een stuk jonger dan ik. Maar gelukkig ben ik knapper (aldus mijzelf). Ook hij rijdt vaak rondjes door het dorp en omstreken dus we treffen elkaar regelmatig.

Een tijdje geleden reed hij achter mij de helling van de rivierdijk op, en ik moet eerlijk bekennen dat ik zo hard mogelijk naar boven reed om niet ingehaald te worden. Het zal me toch niet gebeuren dat ik van de twee rolstoelers in ons dorp de langzaamste ben! Gelukkig bleef ik hem, met vuurrood hoofd en naar lucht happend, nét voor. Maar misschien hield hij zich in, dat kan natuurlijk ook.

Ik voel mij nu net een kind dat er een broertje bij heeft gekregen. Gezellig, maar ik moet plotseling wel van alles delen; Die ene parkeerplaats bij de buurtsuper, welke ik overigens nog nooit gebruikt heb want het is vlak bij mijn huis, maar hij was wel exclusief voor mij! Het invalidentoilet in de bibliotheek dat ik al deelde met een kar vol schoonmaakspullen en een strijkplank (mij altijd afvragend welke boeken men precies strijkt in de bieb) en de trottoir opritjes die ik ooit zelf nog af heb moeten dwingen bij de gemeente.

We zijn nog niet sociaal interactief mijn concullega en ik. We zitten momenteel op het niveau van ongemakkelijk groeten. Maar dat gaat spoedig veranderen, want er is bij ons binnenkort braderie met een biertent dus dan kunnen we samen onder een statafel gaan zitten, biertjes drinken en worsten eten tot we erbij omvallen.

Een versie van deze column verscheen al eerder op rolmodel.be. Voor meer Burugo kun je terecht op zijn facebookpagina.