Heb jij een tip voor de redactie?
Of een nieuwtje?
Terug naar het overzicht
Dag van het werkplezier in de zorg: rollend verpleegkundige Miranda vertelt
Miranda Kooijman van der Meer
Op de dag van het werkplezier in de zorg zetten we graag een zorgmedewerker centraal. Miranda Kooijman van der Meer werkt als verpleegster in het Amsterdam UMC. Sinds een aantal jaar zit ze in een rolstoel en is ze werkzaam als transferverpleegkundige. Over werkplezier in de zorg gesproken: hoe zit dat bij Miranda?
“Wat ik bevredigend aan mijn werk vind, is dat ik er voor anderen kan zijn die het moeilijk hebben. Je komt mensen tegen in een hele kwetsbare situatie. En ik kan heel veel voor ze betekenen doordat ik als transferverpleegkundige werk.”
Miranda heeft zich kunnen omscholen tot transferverpleegkundige, toen ze rolstoelgebruiker werd. Een transferverpleegkundige regelt alle zorg rondom de verplaatsing van een patiënt. Van afdeling naar afdeling, maar ook wanneer een patiënt weer naar huis mag en nog ambulante zorg nodig heeft.
Op de vraag of haar rolstoel een belemmering is in haar werk, is ze stellig: “Het werk wordt eigenlijk helemaal niet belemmerd door mijn rolstoel. Ik kan overal komen. Ons gebouw is natuurlijk rolstoelvriendelijk. Het is een ziekenhuis. Wij hebben een ziekenhuis waar alles toegankelijk is. En als iets echt niet lukt, dan is iedereen hier bereid mij te helpen. Ik kom elk kantoor in... Er worden deuren voor mij open gehouden. Dus ik ervaar mijn rolstoel absoluut niet als een belemmering. Ik word ook niet gezien als 'die rolstoeler die er weer aankomt'. Absoluut niet. Patiënten reageren ontzettend leuk op mij omdat ik in een rolstoel zit. Over het algemeen kijken ze al meteen zo van: ‘Oh, die weet waar ze het over heeft.’ Haha!”
Miranda zet zich in voor de zichtbaarheid van rollers en een inclusieve maatschappij. Zo heeft ze al meerdere kranten en tijdschriften gesierd en deelt ze haar verhaal waar het kan. Miranda: “Als je zoiets overkomt als mij, dat je in een rolstoel belandt... Is het natuurlijk niet zo dat je niet meer als verpleegkundige kan werken. Je kan vaak in een consulente functie, zoals ik op de transferafdeling, nog een hele mooie rol vervullen. En ook een dankbaar beroep uitoefenen. Geef het niet op, de moed. Probeer te kijken naar de mogelijkheden. Dat is de boodschap die ik uit wil dragen. Dat het niet ophoudt als je in een rolstoel komt.”
Natuurlijk staat ook COVID-19 centraal in het leven van de verpleegkundige: “De COVID-periode heeft persoonlijk wel heel veel met mij gedaan. Vooral de hectiek in het ziekenhuis. Met name de eerste weken. Er waren toen nog weinig beschermende middelen beschikbaar, dus was afstand houden het belangrijkste middel om veilig te kunnen werken.“
Het was Miranda’s taak om patiënten uit te plaatsen zodra dat kon, en zo ruimte te houden op de corona-afdelingen. “Ik heb dat wel als heel heftig ervaren. Ook al zag ik de patiënten niet, want ik werkte op afstand. Thuis of op kantoor. Maar ja, ik had vaak een dossier in mijn handen... En het kon zo zijn dat iemand naar de IC ging. En dan niet meer terugkwam, omdat mensen waren overleden. Dus dat heb ik wel zeker als heftig ervaren.”
Maar juist door haar werk heeft Miranda veel meer berusting gevonden in alles wat het leven te bieden heeft: “In mijn werk kom ik veel in aanraking met leven en dood. Wat ik zie, is dat toch wel een aantal mensen, met name de oudere generatie, daar toch ook berustend in kan zijn... En dat vind ik wel een les voor ons, jonge mensen, dat het niet eng hoeft te zijn.”